Dürüst konuşayım, her şehir tiyatrosu oyununun güzel olmayabileceğinin farkındayım. Hatta kendimde ve çevremde, özel tiyatrolara gitmenin daha “risksiz” olduğu hissini alıyorum. O nedenle yeri gelmişken, bu sezon gayet beğendiğim bir şehir tiyatrosu oyununu paylaşmak isterim: Uzlaşma.
Oyunda, minimum seviyede dekor kullanımı var ve bence en önemlisi abartıdan uzak, doğal bir oyunculuk var. Chloé Lambert isimli Fransız aktrisin “La Médiation” oyunundan Türkçe’ye uyarlanan eserde, evlenmemiş, ama artık partnerliği de kalmayan bir ikilinin, dünyaya getirdikleri çocuklarına dair ortak bir karar alabilme süreci aktarılıyor.
Uzlaşabilmek için, arabulucu kuruluşla 3 defa görüşme gerçekleşiyor. Gürültü, gözyaşı, drama, umursamama, ihtiyaçları duymama gibi toksik bir ilişkinin olmazsa olmazlarına sıklıkla dokunan oyun, bence çok etkileyici idi. Ufak bir tabure ile metaforlaştırılmış küçük çocuğu hayal ederken, birçok kez aslında hepimizin “içindeki çocuğu” duymaya, ve o çocuğu sevdiklerimizle de paylaşmaya ne çok ihtiyacımız olduğunu düşündüm.
Bu arada enteresan bir nokta olarak, oyundan sonra biraz araştırma yapınca, Türkiye’de de 2013 yılından beri mahkeme temelli arabuluculuk sisteminin yürürlükte olduğunu öğrendim, hatta iş ve ticari davalarda arabulucuya gitmek 2019 başından beri zorunlu haldeymiş. İnternette bence limitli kaynak var okuyup öğrenmek için. Belli ki, daha çok su götürür bu konu ülkemizde. 😊 --e
