Mutlu olmanın deniz kenarında olmakla bir ilgisi var mıdır? Benim cevabım evet. Denizin yumuşak iklimi mi, kokusu mu, sonsuz mavisi yoksa dalga sesi midir bilmiyorum ama deniz kenarında olmak bende ferahlık, sakinlik ve özgürlük uyandırıyor. Deniz Kenarında filmi de işte böyle başlıyor. On dört senelik evliliklerinde mutsuz olan ve zor bir dönemeçten geçen Amerikalı bir çift, güney Fransa’nın meşhur sahillerine geliyor. Tepelerin ardında, minicik bir sahil kabasında, küçük, koya bakan balkonlu bir apartman dairesi kiralıyor. Ve biz bu seyahatin nasıl bir ritimde akmaya başladığını izliyoruz. Film, hikayeyi, normalde olduğu gibi akıcı, hızlı bir şekilde anlatmak yerine, çiftin iç dünyasının tıkanıklığıyla uyumlu bir şekilde anlatıyor. Birbirinin aynısı, pek de bir şey yaşanmadan geçen günlere, gecelere tanıklık ediyoruz. Aslında birbirine ulaşmak isteyen iki insanın, kritik ya da serzenişten öte bir söz söyleyemeyişini izliyoruz. Derinde konuşulmayan bir konu olduğunu anlıyoruz, fakat bu konunun ne olduğunu keşfedemiyoruz bir türlü.
Filmin Angelina Jolie tarafından yazılıp yönetildiğini gördüğümde bir ön yargıyla yaklaşmıştım açıkcası. Fakat film beni çok şaşırttı. Belki de ilk defa, Angelina Jolie’nin, güzelliğinden, aşk hayatından, eşinden, çocuklarından ötede, kendi benliğinden, kendi insanlığından bir parçasını bulduğumu hissettim. Mutsuz olan, mutlu olmak isteyen bir kadın. En az bizim kadar mağdur, en az bizim kadar zarar veren, en az bizim kadar seven.
Üstelik çiftin mutsuz döngüsüne son veren şey de, sebep veren şey kadar beklenmedik oluyor. Ve film boyunca, hayatın nasıl da kendi ritminde tıkanıp, kendi ritminde açıldığını izliyoruz. Biz “bir şeyler yapmak için” debelenirken, bazen yeni perspektiflerin şans eseri karşımıza çıktığını hatırlıyoruz.
Belki de mutsuz olunca tek yapmamız gereken, deniz kenarına gitmektir. 😊
Mutlu pazarlar ve keyifli izlemeler dileriz! ~z
